Bijzondere en heftige gebeurtenissen

Hallo allemaal!

Daar ben ik weer. Wederom een verslag van twee weken gelden. Maaar beter laat dan nooit. Veel

lees plezier!

Maandag 28 oktober:

Begin van de derde week stage in Rangala. De tijd gaat zo snel. Nog 4 weken en dan gaan we alweer naar Nederland. Het was vandaag niet zo'n leuke dag op stage. Collega's negeerden me of waren me aan het rond commanderen. Dit vond ik niet leuk. Na de lunch ging het al wat beter. Ze deden al wat leuker gelukkig. Verder hadden we een rustige avond.

Dinsdag 29 oktober:

Vanochtend was ik een beetje laat. Ik kwam snel aanlopen en kwam een collega tegen. Hij zei dat ze een klinische les aan het geven waren. Hier heb ik eventjes bij gezeten. Ik kon er niet veel van volgen omdat het deels engels en deels swahili was. Toen het klaar was zei iemand dat er vandaag bezoekers konden komen. De dokter die de les had gegeven zei dat hij graag wilde bidden. Ineens ging iedereen staan en bidden. Ik wist niet wat me gebeurde dus ik bleef zitten. Super ongemakkelijk weer. Hierna was de doktersronde. Gelukkig mocht ik tussendoor weg om te helpen alles netjes te maken. Medicijnbekers schoonmaken (deze hergebruiken ze, inplaats van weggooien na gebruik). Ook moest ik vuil wegbregen. Daarna was het tijd voor medicatie. In de loop van de dag kwam er een nieuwe opname binnen. Deze mevrouw moest een intramusculaire injectie krijgen (dit is een injectie in de spier). Deze heb ik onder begeleiding gezet. Het was bij een oudere mevrouw, ik kon echt voelen dat de spuit moeilijk door de huid heen ging. Dit komt doordat Kenianen een ' taaie' huid hebben. Ik vond het wel erg spannend om te doen, maar alles is goed gegaan! Verder heb ik niet meer veel gedaan op stage vandaag. Het was weer een rustige avond.

Woensdag 30 oktober:

Toen ik vanochtend aankwam hoorde ik allemaal muziek. Dit betekende dat er weer een mis bezig was. Om ongemakkelijke situaties te voorkomen ben ik maar in de nursing station gaan zitten. Slim plan! Toen de mis klaar was kwamen mijn collega's ook terug. Toen hebben we een rondje langs de patienten gedaan. Hierna was de lange doktersronde. Zoals elke dag begrijp ik er vrij weinig van. In Maternity ward lag een jonge vrouw die een soort medicatie had ingenomen om abortus te plegen. Hier waren complicaties van gekomen waardoor ze was opgenomen in het ziekenhuis. Ik was eerlijk gezegt een beetje verbaasd dat ze hier ook abortus plegen. Aangezien het hier voornamelijk een soort kinderfabriek is. Hoe eerder en hoe meer kinderen, hoe beter. Hierna was het weer tijd voor de medicatie. Vandaag moest ik zo vaak naar de apotheek dat zelfs de mensen die daar zitten zeiden dat ze me vandaag niet meer wilde zien. Dit omdat ik zo vaak was langs gekomen. Ook was er een kindje die convultions had. Dit zijn een soort epileptische aanvallen door malaria. Ik heb dit vaak gezien bij Obama maar het was toch weer even schrikken om te zien. Verder was het een rustige dag.

Donderdag 31 oktober:

Vandaag was er een keer geen doktersronde. Wel was er een report ronde. Hierna was het gelijk tijd voor medicatie. Ging lekker snel zo! Ook moest ik eventjes vuilnis wegbrengen. Tijdens het klaarmaken van medicatie hoorde ik ineens een aap. Echt een aap! Ik schrok er helemaal van. Vandaag heb ik ook een collega geholpen met nachtkastjes schoonmaken. Lekker een beetje bezig zijn inplaats van de hele tijd niks doen. Een jongen van male ward werd ontslagen en mocht weer naar huis. Ze vroegen aan mij of ik het infuus wilde verwijderen. Dit heb ik gedaan onder begeleiding. Stiekem vond ik het best spannend maar het stelde eigenlijk helemaal niks voor. Rond 16:00 uur begon het weer super hard te regenen. Gelukkig duurde het niet heel lang. Door de regen kwam het water weer onder de voordeur. Gelukkig waren Kiki en Gwyneth thuis en zagen ze het optijd. ' s Ochtends hadden we nog de schrik van ons leven. Kiki riep ineens ' Er zit een mega kever in onze slaapkamer!!'. Ik was gelijk klaarwakker. Uiteindelijk bleek het een kakkerlak te zijn. Suuuuper vies! Kiki en ik hebben een glas over het beest gezet. ' s Middags is de schoonmaakster gekomen om de kakkerlak weg te halen. Verder hebben we een rustige avond gehad. Wel werden de klamboe's goed dicht gemaakt voor eventuele ongewenste insecten. 

Vrijdag 1 november:

Woah! De tijd gaat snel. We zitten al in november. Vandaag konden we een beetje uitslapen. Dit weekend zal Daphne een weekendje naar ons toe komen. Dit door omstandigheden in Kisumu. Rond 11:00 uur waren Marielle en Daphne bij ons in Rangala. Daphne had wat spulletjes meegenomen voor Babyhome. Dit hebben we als eerst naar Sister Mary-Esther gebracht. Ze was erg ontroerd door de spulletjes. Tijdens het gesprek kwamen er twee dames met een baby in hun armen het compound oplopen. Sister Mary-Esther vertelde ons dat de moeder niet voor de baby kon zorgen. Daarom kwamen de vrouwen, zijn oma en tante, hem naar Babyhome brengen. Daphne mocht de kleine naar binnen dragen. Hier kwamen we tot de ontdekking dat het kindje nog maar een aantal uur oud was. We vonden het erg heftig dat een moeder zo'n klein frummeltje zomaar af kan staan. Binnen in Babyhome werd hij gewassen en aangekleed. Ook werd er een flesje klaargemaakt. Deze hebben Kiki en ik om de beurt aan hem gegeven. Eerst Kiki en daarna ik. Het was waarschijnlijk het eerste flesje wat hij had gekregen. Erg bijzonder! Marielle was ondertussen ook weer vertrokken naar Kisumu. ' s Avonds heeft Daphne onze make up gedaan. Van foundation tot wenkbrauwen. Hierna hebben we wat leuke foto's gemaakt. Het was een leuke en bijzondere dag.

Zaterdag 2 november:

Vandaag hebben we uitgeslapen. Met z'n vieren ontbeten en hierna met z'n allen in de zon gezeten. Na het zonnen zijn we gaan lunchen. Verder hebben we 's middags nog skipbo gespeeld met z'n vieren. ' s Avonds hebben we wraps gegeten. Verder was het een gezellige avond.

Zondag 3 november:

Geen zondag uitslaap dag vandaag. Kiki, Gwyneth en Daphne gingen naar de Girls Church. Ik had niet zoveel zin om te gaan. Achteraf had ik het misschien beter wel kunnen doen, maarjaa helaas. Ik heb lekker de hele ochtend zitten lezen. Toen de meiden terug kwamen was het al rond 12:00 uur. Toen de dames terug waren zijn we gaan lunchen. Na de lunch gingen ze nog een rozenkrans halen. Bij terugkomst zeiden ze dat ze van Sister Mary-Esther hadden gehoord dat er een kindje bij Babyhome was overleden. Bryton, het jongetje dat is overleden, had hart en longproblemen. Ik schrok wel heel erg van dit nieuws. Ik heb me gelijk omgekleed. Toen zijn we met z'n allen naar Babyhome gegaan. Hier gingen we gelijk naar de kamer waar de kleintjes liggen. Het bed van Bryton was al weg. We gingen naar een medewerker in de andere kamer. We condoleerde haar en vroegen hoe het ging. Ze zei dat het goed ging en vroeg aan ons of we hem wilde zien. Dit wilde ik persoonlijk wel heel graag om voor hem. We liepen naar buiten, naar de zijkant van het gebouw. De medewerkster maakte een deur open waar een slot op zat. Daphne en ik liepen als eerst naar binnen. In de ruimte stond een vriezer. Zo een waarvan je deksel omhoog moet halen om hem te openen. Toen de mevrouw hem open maakte zagen we Bryton hierin liggen. Hij was al helemaal verstijft. De emoties namen ons alle vier over. We hebben moeten huilen omdat we er voornamelijk weer mee werden geconfronteerd hoe onmenselijk de cultuur hier is. Voordat we naar huis gingen hebben we de mevrouw bedankt dat ze het aan ons wilde laten zien. Onderweg naar huis zagen we het bedje en matras van Bryton buiten staan. Om even ' te laten luchten' leek wel. Ik weet dat het als verpleegkundige erg ' normaal' is om te maken te krijgen met de dood. Alleen al mijn ervaringen zijn tot nu toe, hier in Kenia, is de dood bij kinderen. Dit valt me wel zwaar. Gewoon omdat ze eigenlijk nog een heel leven voor zich hadden moeten hebben. Naar school gaan, geliefd worden door familie en vrienden, een baan vinden, trouwen, kinderen krijgen. Tuurlijk weet ik ook dat dit in Nederland gebeurt, maar het valt me toch zwaar. Verder hebben we een rustige middag en avond gehad. We waren allemaal erg onder de indruk van dit verlies.

Rust zacht Bryton.

Een heftig einde van de week. Soms vraag ik me wel is af hoe ik dit allemaal kan verwerken en hoe we allemaal maar door gaan na zo'n heftige gebeurtenis. Maar ik denk dat dit gewoon op automatische piloot doen en dat het er in Nederland allemaal uit komt. We gaan het zien!

Groeetjesss uit Kenia!

Demi