Heftige stage dag, calorie bom en een avontuur!

Hallo allemaal,

Daar ben ik weer! Deze week hebben we weer super veel meegemaakt en gezien. Ik zou zeggen, veel leesplezier!

Maandag 16 september:
Na een weekendje vrij te hebben mocht ik vandaag toch echt weer aan de slag. Omdat de staking nog steeds bezig is, wist ik vanochtend niet goed waar ik heen moest. Dus ben ik maar eventjes naar de administratie gegaan om te vragen waar ik heen moest. Hier heb ik bijna anderhalf uur gewacht voordat iemand zei waar ik heen moest. Er waren een hele hoop mensen in bespreking over de staking. Na zo lang te wachten hoorde ik eindelijk van iemand waar ik heen moest. Eigenlijk zou ik deze week naar Out Patient gaan, dit is een soort huisartsenpost. Maar door de staking is deze gesloten. Dus ben ik naar Obama Children Hospital gestuurd, de kinderafdeling. Op dit moment zijn er negen patiëntjes. Vier op de afdeling waar kinderen liggen die vrij ziek zijn en gestabiliseerd moeten worden. Eentje op de afdeling waar kinderen boven de drie jaar liggen. Twee in ‘therapeutic feeds room’ dit is voor kinderen die te weinig wegen en niet de goede voedingsstoffen binnen krijgen. Hier blijven ze tot ze een goed gewicht hebben bereikt. Ook zijn er twee kinderen die chemotherapie krijgen.
Ik heb mee mogen helpen met de medicatie ronde. Ik heb voornamelijk injectie vloeistoffen gemaakt die een gekwalificeerde verpleegkundige via een infuus toedient. Ook heb ik de vitale functies van de kinderen opgemeten. De hartslag, saturatie en de temperatuur.
Omdat op dit moment de staking op volle kracht bezig is, zijn alleen de afdelingen met kinderen open. Op Obama (de afdeling) zijn maar twee gekwalificeerde verpleegkundige, een aantal dokters en dokters in opleiding. Verder is er niemand, dus ook geen studenten. Ze horen er eigenlijk wel te zijn, maar ze weigeren om te komen. Dit ziekenhuis draait voornamelijk op studenten, dus het is heel erg vervelend als zij niet komen.
Ze denken helaas wel dat deze staking lang gaat duren. Het kan maximaal 4 weken duren, dan is mijn stage in Kisumu al klaar! Het is op dit moment natuurlijk hartstikke vervelend. Er is weinig te doen als er maar negen kinderen zijn. En ik zou hier een heel groot probleem van kunnen maken, maar daar schiet niemand iets mee op. Dus maar gewoon accepteren en helpen waar ik kan. Ik hoop natuurlijk wel dat het snel klaar is!
Dit was mijn eerste dag op Obama Children Hospital.
Verder hebben we zoals altijd wel een lekkere rustige avond gehad.


Dinsdag 17 september:
Vandaag was mijn tweede dag op de kinderafdeling. Zoals elke dag was ik om 08:00 uur aanwezig op de afdeling. De weg richting het ziekenhuis is een beetje apart. Als je vanaf de poort binnen komt moet je helemaal naar de linkerkant lopen, gewoon de weg volgen. Op een gegeven moment dachten ze ‘Heeui, we gaan de weg echt niet verder leggen’, de rest van de weg is gewoon een onverharde weg. De kinderafdeling zit helemaal aan de achterkant van het terrein.
Toen ik aankwam op de afdeling waren ze de overdracht aan het doen. Even langs alle bedden gaan en opschrijven in de dossiers dat de kinderen zijn ‘ontvangen’. Dan schrijven ze in het dossier op hoe het op dat moment met het kind gaat. Bijvoorbeeld of ze er nog ziek uitzien of dat het beter gaat. Om 09:00 uur begint de medicatie, wederom heb ik vandaag injectie vloeistoffen gemaakt. Gelukkig wordt ik er steeds beter in. Al zou ik in een situatie van leven of door mij geen vloeistof laten maken. Ik heb het wel voor elkaar gekregen om de ‘stamper’ uit de spuit te duwen. Ik heb echt geen idee hoe ik dat nou weer voor elkaar kreeg. Gelukkig was de verpleegkundige niet boos op me, hij kon er zelfs wel om lachen.
Verder was er vandaag veel gehuil op de afdeling. Als de vloeistof niet meer door het infuus wil gaan, moet er een nieuwe gezet worden. Dit vinden de kinderen echt niet fijn.
Verder was het rustig tot 16:00 uur.


Woensdag 18 september:
De dag begon zoals elke dag. Om 08:00 uur aanwezig en dan de overdracht doen. Om 09:00 uur heb ik weer geholpen met de medicatie. Ook weer de vitale functies gecheckt en opgeschreven in het dossier.
Rond 12:30 kwam de middagdienst. Op de afdeling lag één kindje heel erg slecht.
Op een gegeven moment ging het zo slecht dat hij stopte met ademhalen. De baby werd beademd en uiteindelijk gereanimeerd. Helaas heeft hij het niet gehaald. Het was een baby van een jaar en twee maanden. Ik vond het heel erg heftig om dit te zien. Dit is de allereerste keer dat ik dit heb meegemaakt. Ik kan niet goed uitleggen hoe het voor mij was. Het was gewoon heel heftig om mee te maken. Ik heb eventjes voor mezelf genomen omdat het me toch iets te veel werd. Hierna ben ik wel weer aan het werk gegaan. Het liefst was ik naar ons huisje gegaan maar ik had nog maar twee uur te gaan, dus ik ben gewoon gebleven. Hier heb ik nog geholpen met de medicatie ronde van 15:00 uur en weer de vitale functies opgemeten. Ondertussen had ik Marielle een berichtje gestuurd met wat er was gebeurd. Ook had ik gevraagd of ze na stage even langs wilde komen. Gelukkig wilde ze eventjes langskomen.
Eenmaal thuis heb ik er nog goed over kunnen praten. Het gaat er hier natuurlijk heel anders aan toe dan in Nederland. Het is hier voornamelijk allemaal heel erg onmenselijk. Dat zie je overal. Ik ben blij dat het in Nederland niet zo gaat en dat we zo’n goede zorg hebben.
Verder hebben we een rustige avond gehad. Ik heb geprobeerd er niet te veel aan te denken, ben vooral gewoon erg geschrokken.
Dit was een leuke maar ook vooral heftige dag. Dit was dag drie op Obama Children Hospital.

Donderdag 19 september:
Eigenlijk had ik vandaag helemaal geen zin om naar stage te gaan. Dit kwam door wat er gisteren is gebeurd. Toen ik om 08:00 uur binnenkwam lag er een kindje op een onderzoeksbed. Ik stond een beetje te kijken wat de dokter aan het doen was. Krijgt dat kindje ineens een soort epileptische aanval. De ledematen trokken helemaal samen, was aan het trillen. Ik dacht gelijk ‘Ja dag hoor, dit wordt echt niet weer zo’n dag als gisteren. Ik wil vandaag een redelijk normale dag’. Het was de dag daarvoor al een heftige dag geweest. Gelukkig viel het allemaal wel mee.
Ik stond samen met de hoofdverpleegkundige van de afdeling. Ik mocht zoals elke dag weer de medicatie klaarmaken en zij gaf het aan de kinderen. Ze kreeg het voor elkaar om van 09:00 uur tot 12:00 uur over de medicatie van vier kinderen te doen. Ze werd telkens afgeleid of weggeroepen voor andere dingen. Zo ging de dag super snel! Vandaag mocht ik ook in de dossiers van de kinderen schrijven. Alles wordt hier op papier geschreven en ik een papieren map gestopt. Hoe onleesbaar dan ook, het wordt allemaal opgeschreven. Ik mocht van de verpleegkundige opschrijven in de dossiers wat de artsen voor plan hadden gemaakt voor die dag. De dokters in Kenia hebben net zo’n onleesbaar handschrift als de dokters in Nederland. Ik kon de helft van de tijd er niks van maken. Gelukkig is de hoofdverpleegkundige erg aardig en wilde ze mij graag helpen.
Verder was het een rustige middag. ’s Avonds hebben we ook niet meer veel gedaan, gewoon lekker gechilled.

Vrijdag 20 september:
Weekend? Daar doe ik niet aan! Nee hoor, dat is een grapje. Maar ik heb deze week een extra dagje stage gelopen. Deels door mijn stage uren en ook omdat er bijna geen personeel is. De dag verliep eigenlijk zoals elke dag. Om 09:00 uur medicatie delen, vitale functies gemeten en opgeschreven in het dossier. Rond 15:00 uur liep ik mee met de hoofdverpleegkundige naar haar kantoor. Ze zou eigenlijk alleen mijn papieren tekenen, dat ik er was geweest deze week en zij zou gaan lunchen. Had ze ook voor mij eten opgewarmd. Suuuper lief! Het was rijst met wortel en doperwtjes, echt super lekker! We hebben even zitten praten. Ze vroeg veel over Nederland. Ze vond het heel grappig dat wij deze avond soep als avond eten gingen eten. Ze moest er echt heel erg om lachen. Ook gaf zze me een soort van oliebol. Ik zei tegen haar dat ze me aan het vetmesten was, wel in het Engels natuurlijk. Hier moest ze ook erg om lachen.
Toen was het alweer tijd om naar huis te gaan. Ik vond het heel erg leuk op de afdeling, maar het was ook wel heel erg heftig. Verder hebben we deze avond een lekkere rustige avond gehad. Eigenlijk zoals elke avond deze week.

Zaterdag 21 september:
Eindelijk een keer uitslapen. Nouja, bijna dan. Ik was rond 09:00 uur wakker.
Rond half 10 belde Marielle de andere meiden wakker. Ze stelde voor om naar de Jubilee markt te gaan. Dit is echt een specerijen en voedsel markt. Echt wat ik me voorstelde van een markt in Kenia. Een soort open loods waar je van alles kon kopen. Ook hadden ze buiten kraampjes. Hier verkochten ze ook van alles. Van eetbare stenen tot ondergoed (tweede hands, ieuwl). Ook hadden ze kraampjes met gebakken vis, dit stonk echt heel erg. Kippen waren ook aanwezig. Levende kippen in kooien. Dan kan je gewoon je eigen kip uitkiezen die je wilt en dan kan je hem levend meenemen of ze vermoorden hem alvast voor je. Dit was heel erg gek om te zien. Hierna zijn we met Marielle gaan lunchen bij Laughing Buddha. Hier hebben we frietjes (jaaaa echt frietjes!!) en een shizzeling Brownie gegeten.Dit is een echt calorie bom met heel veel chocolade. En ik had een suuuper grote Iced Coffee. Super lekker allemaal. Verder hebben we een rustige middag gehad. Hebben we als avondeten van alles en nog wat gegeten.
Ineens hadden we het wilde idee om te gaan nachtzwemmen! Dus hebben wij onze bikini aangetrokken en zijn het zwembad ingesprongen! Het was helemaal niet zo koud als we hadden gedacht. Hierna zijn we gelijk ons bed ingegaan.
Het was een super leuke dag en we hebben weer heel veel gezien.

Zondag 22 september:
Zondag Chill dag! Het enige wat we vandaag hebben gedaan is boodschappen voor de aankomende week gedaan en ’s middags nog even lekker naar het zwembad gegaan. Lekker een beetje bijgekleurd. Ook was het weer restjes dag voor het avondeten.
Toch zat er nog een beetje pit in deze dag. Terwijl ik dit verslag aan het typen ben zag Gwyneth ineens een wilde salamander in de kamer van haar en Kiki. Laten we het verhaal kort houden en erop houden dat we misschien een beetje gegild hebben en de bewaker van het terrein hebben gevraagd of hij de salamander wilde komen vangen. Die bewaker weet denk ik niet wat hem is overkomen. Maar de salamander is gevangen!

Het was een leuke maar wel een hele zware en heftige week. We zitten hier nu ook al drie weken! De tijd gaat zo snel hierzo. Over twee weken hebben we al onze laatste stage dag en over drie weken gaan we al naar Masai Mara! Ik ben benieuwd hoe het deze week op stage zal zijn, of de staking al over is of dat die nog doorgaat. Ik kijk erg uit naar weer een nieuwe week!
Ik zal van de week ook wat foto's uitzoeken en plaatsen! :)

Groetjeeeesss,
Demi